30 Mart 2018 Cuma

Kedimle savasiyor, kendimden nefret ediyorum.

Hic bilmedigim bir benle tanistim dogumdan sonra. Hic sevmedigim, yanimda yakinimda olsun istemedigim bir ben.

Bu ben oyle ofkeli ki, tamamen saf, ilkel, kirli ve medeniyetten, sevkatten nasibini almamis bir ben. Kendisinden nefret ediyorum. Cunku cok kontrolsuz. Cok zayif zamanlarda cikiyor meydana ve cok ani gelisiyor. Gittikten sonra geriye utanc, uzuntu ve cogunlukla gozyasi kaliyor.

Dusunuyorum, bir cocugum daha olsa onunla nasil basa cikardim diye. Cunku canim oglum; kalbimde, sakinligimde, dilimdeki canim; davranislarimda dusmanim gibi.

Ciddi manada bir davranim bozuklugu basladi hayvanda. Ben ne zaman kizi uyutuyorum, o o zaman bogure bogure miyavlamaya basliyor.

Ve kiz uyaniyor.

Ve ben ben olmuyorum.

Bunu ozellikle utanayim, yerin dibine geceyim diye yaziyorum. Az once oyle bir hiddetlendim ki uykusundan zaten kedi sesi ile uyanmis daha kendine gelememis kizim anlamaya calisir gozlerle bana bakti. Ve sakinlesemedim. Kedimi arkasindan bagirarak kosturdum, yakalasam hirpalayacaktim. Kabardi hayvancik, ne oldugunu anlamadi. Sinir krizi gibi bir sey gecirdim resmen, dislerim sikmaktan aciyor hala.

Sonra sakin ol diyerek (soylemekle oluyorsa...) kizin yanina geldim ve onu pispislamaya giristim. Kediyi de sesi duyulmasin diye salona kapattim. Kiz uykuya kendini yeniden teslim ederken ben de aglamaya basladim. Bunu ona/ onlara nasil yaparim? Ikisi de evlat, ikisini de cok korkuttum. Simdi asagi inip salon kapisini actigimda oglumun gozune nasil bakarim bilmiyorum. Mavis mavis bakacak. Ve soramayacak, ben ne yaptim da bana boyle davraniyorsun, diye.

Ihmal ediliyor. Istemeden de olsa bu bir gercek. Aksam kizi uyutup ona dondugumde bir sure oynadiktan sonra hole gecip bogrunuyor yine. Yine kafamdan alevler cikiyor. Anlasamiyoruz bu ara. Frekans uymuyor. Cok uzuluyorum. Yuregim paramparca.

Canim cigerim derdim ona, simdi nereye konumlandigini bilemiyor hayvancik. Hic de oyle davranmiyorsun, ne bilecegim beni sevdigini diyecek dile gelse.

Ne yapip da sondururum bu davranisi bilemiyorum. Bir sisenin icine su koydum, onu salliyorum kiz odasindayken. Ama kucagimdayken ve gunduz olmuyor iste. Her miyavda gidip susturmaya calisinca davranisi kaliplasti. Simdi biliyor ki miyav= ilgi.

Gecen gun uzunca sohbet ettik kocamla. Benim defaktolarimdi konu daha cok. Degistim ve bunun farkindayim ve memnun degilim. Son yazilar hep serzenis zaten. Sorunlardan kacmaya o kadar alismissin ki, simdi kacamayacagin bir durumdasin ve saldiriya geciyorsun dedi bana. Ayrintisi da var elbette. Yardim kabul etmiyorum, ofkemi bu nedenle kontrol etmede zorlaniyorum, kendi kurallarim var ve esnemiyorum. Kendime bakmiyorum, sosyallesmiyorum. Bok gibi bir sey yani. Su aptal telefona cok takildim, beynimi uyusturuyorum surekli. Memnuniyetsizlik mode on.

Asla hayal ettigim yerde degilim. Ve yine kocam bunu soyle acikliyor; o kadar idealistsin ki, olmayinca paramparca oluyorsun. Her seyi kontrol edemeyecegimi ogrenmem lazim. 7 yilini psikoterapist olmak icin harcayan biri icin bu cok aci bir sey.

Gercekten once kendimi parcaladim simdi de sevdiklerimi parcaliyorum.

8 yorum:

  1. <3 ne yazacağımı bilemedim, sanırım bugün seni ve bu durumu düşüneceğim. sana öneri vermek istemiyorum ama bil istedim, yalnız değilsin, seni tanımadan da düşünen ve umarım bir an önce içinde bulunduğun durum düzelir diyenler var! bak bu dediğin durumu değil belki ama çok benzerlerini hepimiz yaşadık, mesela ben ilk çocuğumda öyle perişan ve bitkin durumdaydım ki, bir gün "Allahım ne olur ya şu çocuğu geri al yanına, ya bana bir yol göster artık yoruldum dayanamıyorum" demiştim, düşün yani çocuk ölsün istiyorum, o derece bitmişim.. Ya da ikinci oldu, nasıl vicdan yapıyorum, birine koş diğeri ağlasın, ağlayana sarıl öbürü başlasın..
    İstersen özelden konuşabiliriz, öneri duymak istersen beraber düşünebiliriz..
    Son cümleni bir daha terapist olarak ele al, sorunu göreceksin. Çok sevgiler! <3

    YanıtlaSil
  2. seni o kadar iyi anlıyorum ki.. "su aptal telefona cok takildim, beynimi uyusturuyorum surekli. Memnuniyetsizlik mode on" cümlesi %1500 ben.
    sakin kalabildiğin, bir şey düşünmediğim o anlar o kadar iyi geliyordu ki. o da bağımlılık yapıyor ama..
    Diyebileceğim tek şey, hiçbir şey bir anda olmuyor. yavaş yavaş, adım adım değişiyor ve iyileşiyoruz. tünelin sonunda ışık var ama acele etme :)


    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Telefon diyetine girmek gerwk Hande. Olmayacak sanirim baska turlu. Ama hep bi bahanem oluyor, dur bi bisey bakcaktim, dur bi bebek donu bakcaktim, dur bi bebek tarifi bakcaktim... bir bakmisim instagramda bulent ersoyun bayilma sahnesini izliyorum. Onun bile ayirdinda olmuyorum bazen. Kendime, evime, sevdigim seylere bir el atmam lazim. Aman cocukla olmaz dememem lazim.
      Sevgiler.

      Sil
  3. merhaba
    yazdiklariniz cok tanidik geldi. icimden bin tane tavsiyede bulundum size ama aten bence siz de biliyorsunuz bunlari. bir onceki yoruma cok guzel yazmissiniz; aman cocukla olmaz dememem lazim demissiniz. ben yurt disindaki ailelerin, annelerin cok rahat ve konforlu cocuk yetistirdiklerini gozlemliyorum. nasil beceriyorlar, ne yapiyorlar bilmiyorum ama rahatlar iste, huzurlular ya da ne bilim bana oyle geliyor. madem telefon elinize yapismis, bari iyi bir motivasyon icin de ise yarasin ve mesela boyle yabanci anneleri filan bir instagram'da takip etseniz? ilham olsa, gaz verse size "yaa bak kadin nasil almis 15 cocugu cikmis sokaga" dedirtse :) kiyaslamak tabii ki yanlis, onlar yapiyor ben yapamiyorum degil de; onlar yaptiysa ben de yaparim, cok da sey yapmamak lazim yeeaanniii moduna girersiniz belki.
    kendinize iyi bakin. mutlu anne mutlu bebek! once siz!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Cocuktan once ben de kendimi oyle bilirdim. Simdi ise oyle olmak icin caba harciyorum. Opuyorum. :)

      Sil
  4. merhaba,
    yazinizi okuyunca duramadim:)) sizin gectiginiz yollardan 7 senedir gectim ve geciyorum..uc kucuk cocugum var ve kendimi taniyamadigim,korktugum,utandigim,anlayamadigim,kabul edemedigim zamanlarim oldu,hala oluyor..oncelikle kendimden nefret etmeyi biraktim..baktim ki en caresiz anlarimda yasadigin ofke nobetlerimden sonra nefret edilmeyi degil anlasilmayi ve sefkat gormeyi istiyorum,kendimle basladim..kendimi suclamak yerine,kendimi ofkeli tanimladigim alanlarimi daralttim, anlayisli olmaya anlamaya calistim..simdi ofkeliyim cunku yorgunum,simdi kendimi kontrol edemedim cunku anlasilmayi beklerken gormezden gelindim,simdi cok yanlis davrandim ama bunun bir sebebi var ve bu gercek ben degilim sadece anlik bir tepki ve gececek dedim diyorum kendime..yani once kendimi affettim..zayifligimi ve kaynagini aradim,baktim cok yaklasiyorum o ana hemen geri adim attim..cok yorgunsam bebegimin altini degistirmedim mesela cunku sinirlenip bagirmak yerine kendime biraz mola verdim..dinlenince ilk isim degistirmek oldu ama mutluydum..mukemmel olmak yerine mutlu olmayi sectim..bu benim kendi adima cozumlerim..eminim siz de sizinkini bulacaksiniz..ama once kendinize sahip cikin lutfen..nefret degil sefkat edin..telefona gelince sizin cok guzel bir hobiniz var,blogunuz..buraya veya ozel bir yere daha cok yazin veya yeni bir hobi edinebilirsiniz..belki dikis bile iyi gelebilir..ben yazmaya baslayinca rahatladim..simdiyse size yazarak kendimi daha iyi tanimlayabiliyorum:))unutmayin gececek ama kendimize zarar vererek degil bunlari gelisim ve degisim basamagi yaparsak kazanabiliriz..umarin yanlis anlasilacak bir sey yazmamisimdir..oyle yorgunum ki:))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Cok tesekkur ederim. Dedikleriniz dogru. Ofkenin altinda hep baska bir sey yatar.
      Hic yanlis anlasilmadiniz:)
      Yorgunlugunuzu paylasiyorum.❤

      Sil